De inleiding van onze vrijwilligersbijeenkomst op Sonnehoeck op zaterdag 2 maart jl. heeft onze voorzitter op een originele wijze verzorgd met een zelfgeschreven gedicht. Met dit gedicht heeft zij duidelijk gemaakt waar Sonnehoeck op dit moment staat.
In de kassen een monument van glas en staal,
De tafeldruif in haar pracht groeit verhaal na verhaal.
Trossen als herinneringen, door de tijd verweven,
erfgoed van de druif waar tradities herleven.
In elke oogst weerklinkt de echo van generaties hiervoor
deze wetenschap helpt ons moeilijke tijden door.
Laat ons samen met veel toewijding voortbouwen op dit monument
met eerbied als een tijdloos testament.
De toekomst glinstert, als een ongeschreven blad,
Energie leidt ons, naar wat nog komen mag.
Met elke zonnestraal, een nieuw avontuur begint,
Een zonnige droom waar geluk overwint.
Wij vonden dit bericht zo mooi dat we het breder wilden delen. Bij deze…
